ไปเล่นสเกตน้ำแข็งคร้าบ...อุปกรณ์พร้อม คน เอ่อ แรกๆพร้อมตอนนี้ชักไม่แน่ใจ 555 หลังจากยืนหยัดด้วยลำแข้งตัวเองไม่ได้ คุณอั้นๆจากที่อยากเล่นสเกตน้ำแข็งหนักหนา เริ่มจะ "ไม่นะ เดี๋ยวคุณอั้นๆเลือดออกนะ"
ซ้ายบนสองภาพ...คุณอั้นๆชอบรองเท้าสีน้ำเงินมาก ชอบแบบฝังจิตฝังใจ พาไปลองรองเท้าสเกต พอเหลือบไปเห็นรองเทาสีน้ำเงิน เค้าก็บอกจะเอา แม่พยายามจะอธิบายว่าไม่ด๊ายยยย มันของผู้ใหญ่คุณอั้นๆใส่ไม่ได้ พอแม่กับป๊าเผลอ คุณอั้นๆก้ไปสอยลงมาจากหิ้งแล้วเอามาใส่ แถมหันมาเย้ยหยันแม่ว่า "หม่าม่าเห็นมั้ยคุณอั้นๆใส่ได้" แล้วก็เดินลากรองเท้าไปทั่วร้าน เป็นที่ขบขันต่อผู้พบเห็นยิ่งนัก
แถมพอเห็นคนขาย ยังไปบอกเค้าว่า "เธอๆเห็นมั้ย ชั้นใส่รองเท้าคู่สีน้ำเงินได้" เค้าหัวเราะในความเพี้ยน คงนึกในใจว่าแม่มันหน้าตาเป็นไง ทำไมปล่อยให้ลูกลากรองเท้าแล้วหัวเราะอย่างมีความสุขไปทั่วร้าน Y_Y
ไปโรงเรียนแล้วคร๊าบบบบ 
10/09/2014 เด็กชายไบรอั้นไปโรงเรียนแล้วคร้าบ...เป็นโรงเรียนขนาดมินิที่บ้านครู จริงๆแล้วก็คือเดย์แคร์ แต่คุณครูเค้าสอนและมีกิจกรรมให้ทำเป็นของรัฐบาลวันละ 7 เหรียญ มีนักเรียนทั้งหมดห้าคน น้องจิ๋วที่สุดอายุหกดือน หลังจากนั้นก็เป็นคุณอั้นๆ ส่วนที่เหลือก็สามขวบกว่า มีสาวน้อยเียงหนึ่งเดียวเป็นพี่ใหญ่ที่สุดอายุสี่ขวบกว่า คือก่อนจะไปแม่ก็เศร้ามากห่วงสารพัด แต่ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณอั้นๆจะไม่มีปัญหาเพราะคุณอั้นๆมีความสุขกับการได้ไปสำรวจบ้านคนอื่นมาก ไปถึงคุณอั้นๆก็เจอเพื่อนผู้ชายแม่เค้ามาส่งอยู่ร้องไห้ลั่นเลย คุณอั้นๆก็หันมาถามแม่ว่า "หม่าม้าเค้าไปโดนอะไรมา ทำไมเค้าร้องไห้" แม่ก็ต้องตอบไปว่า เค้าอยากเล่นกับคุณอั้นๆไงลูก คุณอั้นๆก็ตอบกลับมาว่า "ไม่นะ คุณอั้นๆไม่เล่นด้วย เด็กผู้ชายเค้าร้องไห้มากเกินไป" จากนั้นคุณครูก็สอนให้ถอดรองเท้าเอง เอารองเท้าไปเก็บเข้าตู้ (พูดกันประมาณสามสี่รอบกว่าคุณอ้นๆจะยอมปฎิบัติ) จากนั้นก็ถอดเสื้อกันหนาวเองและเอาไปเก็บเข้าตู้ จากนั้นก็ร่ำลาแม่ คุณอั้นๆก็ไม่มีอาลัยรักแม่เลยส่งจูบโบกมือบ๊าย บายร่าเริงสุดขีด แม่ก็ไปทำงาน ทำไม่รู้เรื่องหรอก จากนั้น 2 ชม.ครึ่งถัดมาก้ไปรับ เห็นหน้าครูแม่ก็รู้ทันทีว่ารายงานพฤติกรรมกันยาวเหยียดแน่ คุณครูบอกว่า ต้องย้ำกันเยอะมากเลยนะคุณแม่แต่วันแรกก็อย่างนี้เดี๋ยวอยู่ๆไปก็จะเข้าใจระบบ คือคุณอั้นๆยังไม่ชินกับการทำอะไรเป็นตารางเวลาตามคนอื่น ครูให้นั่งฮีก็จะเล่น ครูเล่านิทานฮีฟังครึ่งเรื่องเบื่อ ฮีก็หยิบของเล่นวิ่งจู๊ดไปห้องนั่งเล่น ครูก็ต้องไปตามกลับมา ครูให้ทำกิจกรรม หันไปสอนเพื่อน หันมาอีกที คุณอั้นๆไม่อยู่แล้ว ครูตามหาทั่วปรากฏว่าไปอยู่ในห้องนอนครูเรียบร้อย ครูบอกว่าตั้งแต่เลี้ยงเด็กมาไม่เคยต้องปิดประตูทุกห้องขนาดนี้ แต่คุณอั้นๆไวมาก โผล่ห้องนั้นออกห้องนี้อย่างกับนินจา แม่ก็หวังเพียงแต่ว่าคุณอั้นๆจะมีพฤติกรรมที่ดีขึ้น และไม่ถูกเชิญออกจากโรงเรียนนะลูก กิจกรรมแรกวันนี้คือทำที่แขวนลูกบิดประตู คร้าบ ตอนแม่ไปรับคุณอั้นๆเอามาให้แม่อย่างตั้งใจ คุณครูคงนึกว่าคุณอั้นๆสมองช้าแน่ๆเพราะคุณครูถามว่าเพื่อนๆชื่ออะไรบ้าต่อหน้าแม่คุณอั้นๆยิ้มๆแล้วตอบผิดหมดเลย ครูหน้าเสียหันมาบอกแม่ว่าชื่อฝรั่งอาจจะยากเกินไปสำหรับเค้าแต่ครูไม่รู้ว่าคุณอัั้นๆชอบเล่นมุขมากและกวนประสาทสุดๆ เชื่อในสิ่งที่เฮ็ดเท่านั้น พอแม่ถามบ้างตามสไตล์แม่ลูกคือแกล้งกระซิบกัน คุณอั้นๆตอบชื่อเพื่อนถูกหมดเลย คุณครูงง และคงรู้สึกว่าไอ้เด็กนี่มันวอนซะแล้ว สรุปได้ว่าไปโรงเรียนวันแรกแล้วป่วยเลย น้ำมูกไหลเพราะอากาศเริ่มเย็นและเปลี่ยนแล้ว หรืออาจจะป่วยการเมืองวันนี้และพรุ่งนี้เลยหยุดไปอีกทีอาทิตย์หน้านะลูก จุ๊บๆๆๆ
ปล.ถึงคุณอั้นๆจะพูดไทยเก่งมาก แต่บางทีอาการฟังไม่ได้ศัพท์ก็ยังมีอยู่ เช่น เมื่อวานแม่ให้กินยาก่อนนอนยาอร่อย คุณอั้นๆอยากกินอีก แม่เลยสอนว่ากินยาเกินขนาดไม่ได้ลูก วันนี้แม่กลับมา คุณอั้นๆเก็บความสงสัยไว้ตั้งแต่เมื่อวานเลยรีบมาถามแม่ว่า หม่าม้าคร้าบ ถ้าคุณอั้นๆกินยาขนาดเกินจะเป็นยังไง แม่เลยแซวว่าเกินขนาดลูก คุณอั้นๆเลยหน้าแตกตัวเอง ขำตัวเองใหญ่เลย
ไปโรงเรียนวันที่ 2 ครับ17.09.2014....หลังจากอาทิตย์ที่แล้วไปโรงเรียนหนึ่งวันแล้วก็ป่วย จากนั้นโรงเรียนก็ปิดเพราะทั้งครูทั้งนร.ป่วยกันทั่วหน้า วันนี้คุณอั้นๆก็ได้ฤกษ์กลับไปโรงเรียนอีกครั้งนึงคร้าบ ก็เหมือนเดิมคร้าบ ไม่มีร้องไห้อาลัยแม่เลยแม้แต่น้อย ไปถึงก็เจอพี่ชาร์ลร้องไห้อยู่ วันนี้คุณอั้นๆก็อดสงสัยไม่ได้ครับ เลยถามเค้าว่า "ชาร์ลจะร้องไห้กระซิกๆทำไม" มีทำท่าเลียนแบบเค้าด้วยแต่ไม่ได้ล้อเลียนนะคร้าบ เค้าทำท่าให้ดูอย่างจริงจังมาก เพราะน้องชาร์ลเค้าสะอื้นตัวโยน ตานี่ก็ทำให้แม่ดู วันนี้พัฒนาการของคุณอั้นๆก็เพิ่มขึ้นมาคือถอดรองเท้าผ้าใบเองได้แล้วคร้าบ แล้วก็เอาไปเก็บในตู้ จากนั้นก็โบกมือลาแม่ครับ... พอถึงเวลาแม่ไปรับ คุณครูให้คุณอั้นๆแต่งตัวรอแล้วครับ แม่ก็ถามครูว่าวันนี้คุณอั้นๆยังวิ่งรอบบ้านครูอีกมั้ย ครูบอกว่าวันนี้ไม่วิ่งรอบบ้านแล้ว แต่...เอ่อ...แต่ อึกอักๆๆๆ แม่ก็ถามว่ามีอะไรครูก็บอกว่ามันเป็นเรื่องค่อนข้างละเอียดอ่อน แม่ใจหล่นวูบลูกแม่ทำอะไรอีกแล้วฟะ ครูก็ถามแม่ว่าคุณอั้นๆมีปัญหาเรื่องความทรงจำรึเปล่า แม่ก็เลยถามครูว่ามีอะไร ครูเลยอธิบายว่าวันนี้สอนเรื่องสีและรูปทรง คุณอั้นๆจำไม่ได้เลย เพราะตอบผิดหมดเลย แถมหัวเราะด้วย แม่เลยกร๊ากกก แม่บอกคุณครูว่าคุณอั้นๆชอบเล่นมุขมากๆ เวลาอยู่บ้านเราจะเล่นเป็นครู นักเรียนกัน บางทีแม่แกล้งตอบผิดคุณอั้นๆก็จะแก้ให้ พอแม่เป็นครูบ้างคุณอั้นๆก็จะแกล้งตอบผิด จนกว่าแม่จะบอกว่าจะกากบาทที่หน้าผากอันใหญ่ๆแล้วนะ ถึงจะยอมตอบถูก ครูยังคงงง แม่เลยบอกคุณอั้นๆให้พูดฝรั่งเศส แม่ก็ชี้สีไปเรื่อยๆ คุณอั้นๆก็ตอบสีเป๊ะๆมีเขียวอ่อน เขียวแก่ สีเทอร์คอยส์มาหมดเลย แม่ชี้รูปทรงคุณอั้นๆก็ตอบไม่พลาด ครูยิ่งงงหนักเข้าไปอีก อ้าววว ที่ผ่านๆมาที่ชั้นเสียพลังงานสอนแกนี่แกแกล้งชั้นเหรอ ครูบอกแม่ว่ายังไม่รู้ใจกันเนอะ ไว้รู้จัก รู้ใจกันมากขึ้น ครูคงไม่งงเท่านี้ ครูบอกว่าคุณอั้นๆขี้รังเกียจนะคะ วันนี้ปั้นดินน้ำมันกัน แม่เลยต่อว่าคุณอั้นๆปั่นแต่กลมๆใช่มั้ย คุณครูบอกว่าใช่ แม่เลยบอกว่าคุณอั้นๆไม่ทำอย่างอื่นให้กดให้บี้นี่ไม่ชอบมันแหยงมือ เด็กมันเป็นงี้เองครู ตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ถ้ามือเลอะนี่ต้องปัดมือตลอด ครูงงอีกอีแม่มันช่างรู้ไส้ของลูกไปทุกขด สรุปสุดท้ายครูบอกว่าคุณอ้นๆยังน้ำมูกเยอะนะคะ วันนี้จามทีหลุดออกมาทั้งยวง เฉียดหัวเพื่อนไปกองอยู่กับพื้น แต่ครูก็บอกเช่นกันว่าไม่เคยเห็นลูกบ้านไหนมาโรงเรียนแล้วไม่ร้องไห้ สรุปว่าลูกแม่นี่เป็นของแปลกใช่มั้ยเนี่ย 555 แม่เริ่มเห็นอนาคตสมุดรายงานความประพฤติแบบยาวเหยียดเต็มหน้ากระดาษทุกวัน สรุปว่าคุณอั้นๆชอบไปโรงเรียน วันนี้เล่าถึงเพื่อนๆแล้วก็คิกๆคักๆไม่รู้ฮาอะไรนักหนา แม่ก็หวังแต่ว่าคุณอั้นๆจะปรับตัวได้มีความสุขกับการไปโรงเรียน ไม่เป็นตัวป่วนของคุณครูและเพื่อนๆนะคร้าบ ปล.ช่วงนี้ร้องเพลง เอ บี ซีทุกวันครับ เป็นเพลงฮิตของเด็กเตรียมอนุบาล
....ตั้งแต่ไปโรงเรียนก็เริ่มเห็นพฤติกรรมแปลกๆครับเริ่มปีนป่ายมากขึ้นครับ แต่ยังคงรักตัวกลัวตายเหมือนเดิมครับ เริ่มมีกระโดดลงจากที่สูงม้ากกก มาก นั่นคือบันไดขั้นแรก " แต่แอบมีช็อตทำให้แม่แอบตกใจเล็กๆเช่น ปีนบันไดขึ้นไปสี่ขั้นแล้วบอกแม่ว่าคุณอั้นๆจะกระโดดลงมา แม่ก็เลยบอกเค้าว่าคิดดูดีๆนะว่ามันสูงเกินไปมั้ย หลังจากประเมินสถานการณ์อยู่ 30 วินาที คุณอั้นๆก็บอกว่า "คุณอั้นๆคิดว่ามันสูงเกินไป" แล้วก็เดินลงบันไดมาจนถึงขั้นแรก แล้วก็กระโดดลงมาทำหน้าภูมิใจสุดๆประหนึ่งเหมือนทำเรื่องยิงใหญ่มาก แล้วก็ทำอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ แม่ก็แอบดูเค้าไป วันก่อนเค้าก็ขึ้นไปถึงบันไดขั้นที่สาม แล้วก็บ่นพึมพำกับตัวเองว่า "คุณอั้นๆลองดูซิ คุณอั้นๆคิดว่ามันสูงเกินไปมั้ย" แล้วก็ตอบเองว่า"สูงเกินไปน่ะสิ กระโดดไม่ได้นะ เดี๋ยวตกไปนะ" แล้วก็เดินลงมาจนถึงขั้นแรกก่อนจะกระโดดลงมา มีลูกระวังตัวก็ห่วงน้อยหน่อยนะค้า.....
ปล. คุณอั้นๆยังคงความเป็นผู้ใหญ่อั้นค่า คือช่างสังเกตมากกก ถ้ามีอะไรในบ้านผิดแปลกนี่เห็นทันที อาม่าเย็บฟูกบางๆให้เค้าด้วยลายผ้าที่คุณอั้นๆเค้าเลือกเอง ทีนี้มันก็เหมือนกับอันที่อยู่ในห้อง อาม่าเค้าก็เตรียมใส่ในถุงไว้ให้เอาไปไว้ในรถ ทีนี้พอคุณอั้นๆเดินผ่านถุงและสังเกตเห็นฟูกก็หันมาหาแม่และทำหน้ายุ่งมากๆ คิ้วแทบจะผูกโบว์ แล้วก็ชี้ที่ถุงพร้อมกับถามแม่ว่า "อ้าว ทำไมอาม่าขโมยที่นอนนุ่มๆของคุณอั้นๆไป" หน้าตาแบบว่าจับโจรมากอะ ซีเรียสสุดๆ แม่เลยต้องบอกเค้าว่าอาม่าทำให้อีกชุดนึง แล้วก็เรียกอาม่าลงมายืนยันว่าไม่ได้ขโมย ถึงจะรู้ตัวว่าหน้าแตกและพลาด แต่สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนะคะ คุณอั้นๆยังอุตส่าห์เดินขึ้นไปดูที่ห้องตัวเองให้เห็นกับตาว่ายังอยู่จริงๆ
วันก่อนไปโรงเรียนประดิษฐ์มงกุฎกลับมาก็เอามาสวมให้อาม่า แต่พออาม่าบอกว่าใส่มงกุฏแล้วจะเป็นเจ้าชายนะ ก็รีบเอาคืนแล้วไปอวดหล่อหน้ากระจก หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่นั่นล่ะคร้าบ ยังคงความเป็นนกหงส์หยกไม่เปลียนแปลง อีกหน่อยคงพกโต๊ะเครื่องแป้งไปด้วยทุกแห่ง คุณครูบอกว่าเดี๋ยวนี้คุณอั้นๆเรียบร้อยขึ้นเยอะแล้ว ไม่ค่อยสำรวจค้นบ้านครูเหมือนก่อน แต่ครูยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมไม่ร้องไห้เลย วันจันทร์ที่ผ่านมาคุณอั้นๆก็ทำให้ครูตกใจมาก พอถึงเวลาใกล้ๆแม่จะมารับครูจะให้คุณอั้นๆแต่งตัวรอ ทีนี้คุณครูก็สอนให้คุณอั้นๆใส่รองเท้า ครูบอกว่าไม่ได้หวังว่าจะใส่ได้ แต่ครูบอกให้พยายาม แล้วครูก็ไปดูอาหารในห้องครัว ซักพักคุณอ้นๆก็ตะโกนลั่น ครูตกใจทัพพีแทบร่วงวิ่งมาดูปรากฏว่า คุณอั้นๆใส่รองเท้าเองเรียบร้อยแล้ว ที่ตะโกนเพราะดีใจที่ใส่รองเท้าสำเร็จ แต่พอกลับมาบ้านฮีก็วางตัวเป็นคุณชายเหมือนเดิมนะคร้าบ 555
คุณอั้นๆชอบไปโรงเรียนมากคร้าบ...ไปมาสองสามอาทิตย์แล้วยังไม่มีวันไหนที่จะร้องไห้หรือตื๊อแม่กลับบ้าน เมื่อวันก่อนป๊าไปส่ง ป๊าบ่นกับแม่ว่าทำไมลูกเราไม่อาลัยพ่อแม่เลยเนอะ พอคุณอั้นๆถอดรองเท้าเอาเสื้อกันหนาวเข้าตู้เสร็จก็หันมาบอกป๊าว่า ป่าป๊าหลุยส์ไปทำงาน ประตูอยู่นี่พร้อมเอามือชี้ที่ประตูเสร็จ ป๊าบอกมันจี๊ดที่ใจ แม่เลยบอกป๊าว่าเค้ารีบไปหาสาวน่ะป๊า ไม่อยากให้ป๊าอยู่ขัดคอ ... ซ้ายบน สุขมากครับกับการไปโรงเรียน เดินร้องเพลงขึ้นบ้าานครูทุกวัน ซ้ายกลางและล่าง หลังถอดรองเท้าเสร็จ เอาเสื้อไปแขวน แม่ก็บอกว่ามาจุ๊บดานาเอ้ เป็นการทักทายเร้วววว เด็กชายไบรอั้นก็วิ่งจู๊ดไปที่ประตูแล้วบอก "ไม่เอานะ มันเขินอะแม่" พร้อมทำตาตี่ๆเล็กๆ มันเขินจริงๆ เขินเป็นพิธีเท่านั้นเดี๋ยวจะหาว่าอยากจุ๊บเค้าเกินไป ม้วนๆอยูาสามสิบวิก็วิ่งไปจุ๊บเค้าเฉย ล่างกลาง...เค้าเรียนเรื่องแสดงความรู้สึกทางสีหน้ากัน คุณอั้นๆทำหน้าโกรธใส่ครู แล้วบอกว่า "sometime I feel angry" ขวาล่าง...แรงบันดาลใจในการไปโรงเรียนของคุณอั้นๆคร้าบบ แม่สังเกตว่าคุณอั้นๆชอบสาวอายุมากกว่าคร้าบ 555555
